مهدی احمدوند – لیلی

دلم دلم دلم رو بردی سرم سرم بلا آوردی
هی نگو چی میشه مگه بی تو میشه دل برات آوردم داره کادو میشه
نگو نگو نگو که میری بگو بگو برام میمیری
آسمون ابری با تو آبی میشه چرا لحن کنار تو کتابی میشه
بیماری بیداری این عشق
من بیمارمو بیدارمو بیچارمو بیزارمو از این دوری زوری
مصلحت اینه که از عشق تو از تب بسوزم بخندی تو به روزم به لب های تو چشامو بدوزم
که شاید تو بخندی بگی دوست دارم بگو دوست دارم
سر و پا گوشم و مدهوشوم و مینوشم از این عشق میدم
مجنونمو من جونمو میدم به تو لیلی مجذوبتمو عاشقم لیلی خیلی
آوازه آوازم این شهر شنید تو نشنیدی مجنون به لیلی رسید تو نرسیدی
دست از غرور و لج و لجبازی بردار هی ناز کن نازتو من خریدار
من و تو و دریای مجانی و یک ساحل مرجانی و یک عهد که قلبم رو نرنجانی و جانم
جانم به بارون و این عشق طوفانی و این حال خوش فانی و این حالت عرفانی و جانم
جانم معبود من شکر از این شب و روز رویایی و این دل خوش سودایی و عجب سور و غوغایی و جانم
منم رعیت بی خانه تو خانزاده و دربار و تو لب تر کنی صد یار و یه طومار
هوادار و طرفدار و منم خار و منم زار و رسوای انظار و منم عاشق و غمخوار
من از عشق تو سرشار از چشم تو دیوانه و بیمار و خطا کار